Blog

O αθλητισμός αποτελεί για πολλούς από εμάς μια αυτο-θεραπεία από τις δυσκολίες της ζωής και μια εξάσκηση του εαυτού μας να αναλαμβάνει δράση και να ορίζει τα πράγματα που του συμβαίνουν.  Οι ενδορφίνες, η αθλητική αλληλεγγύη , η πρόοδος στην φυσική κατάσταση…όλα συμβάλλουν αργά αλλά σταθερά σε μια ατελείωτη πορεία προς την προσωπική βελτίωση και την αυτοπραγμάτωση.  Έχοντας πει αυτά, ο αθλητικός κόσμος είναι ίσως ο πιο σκληρός σε πειθαρχία συγκριτικά με την γνώση, τις σχέσεις, τις δεξιότητες, τα χόμπυ ακόμα και με την δουλειά σε πολλές περιπτώσεις.  Σπουδάζεις μία φορά και κρατάς τον τίτλο σου μέχρι να φύγεις από τη ζωή.  Η φυσική κατάσταση είναι η πιο σκληρή γκόμενα (ή γκόμενος, ΟΚ) – δεν σου χαρίζεται ποτέ.  Την κερδίζεις μόνο με κόπο και μόνο για πολύ λίγο.

Σε αυτήν τη μεγάλη διαδρομή δεν είναι πάντα τα πράγματα ρόδινα.  Η βελτίωση δεν έρχεται πάντα.  Ο χρόνος που περισσεύει δεν είναι ολοένα και μεγαλύτερος.  Το πνεύμα και η ψυχή δεν είναι πάντα πρόθυμα να ακολουθήσουν αυτήν τη σκληρή, μοναχική, τακτική εξάσκηση.  Ο αθλητισμός που λειτουργεί σαν χωνευτήρι για όλα τα κατάλοιπα της καθημερινότητας κάποια στιγμή βουλώνει.  Τι γίνεται όταν αυτό που σε ανέβαζε ξαφνικά χαλάσει – ειδικά επειδή πολλά πράγματα πάνε εκείνη την περίοδο στραβά;  Τότε πρέπει να έχεις υπομονή και καρτερικότητα.  Δεν έχει συμβεί μόνο σε εσένα και δεν θα είναι για πάντα.  Ξέρεις το δρόμο σου, ακολούθησέ τον ως την επόμενη μέρα.  Αυτή είναι η καλύτερή σου επιλογή.  

Παρακάτω θα βρείτε  ένα άρθρο μεταφρασμένο στα ελληνικά από το γνωστό περιοδικό Bicycling.  Tο θέμα που διαχειρίζεται αξίζει το χρόνο σας να το διαβάσετε.  Το πρωτότυπο χρησιμοποιεί αρκετά ασυνήθιστο λεξιλόγιο για όσους δεν έχουν τα αγγλικά σαν μητρική γλώσσα.  Επίσης, θέλουμε να δώσουμε επιτέλους μια έκταση, μια ανάλυση σε μια αθλητική πάθηση που δύσκολα γίνεται παραδεκτή από εμάς και ακόμα πιο δύσκολα γίνεται αντιληπτή σε κάποιον άλλο.  Κυρίες και κύριοι: 6 επαγγελματίες ποδηλάτες αποκαλύπτουν την πάλη τους με την κατάθλιψη.  Το πρωτότυπο κείμενο βρίσκεται στην διεύθυνση: 

www.bicycling.com 

Νωρίτερα αυτόν τον μήνα, μετά την κυκλοφρία των ειδήσεων για την αυτοκτονία της 23χρονης ποδηλάτισσας ολυμπιακού επιπέδου Kelly Catlin, ο πρώην pro ποδηλάτης Phil Gaimon έγραψε στο tweeter για τους αγώνες του με την ψυχική υγεία.  Ήταν συγκλονισμένος από την αντίδραση του κόσμου. Οι άνθρωποι αποκάλυπταν ότι τους ενέπνευσε να πάρουν απόφαση να ζητήσουν βοήθεια. “Συνέβαλα στη συζήτηση”, δηλώνει. “Οι απαντήσεις των ανθρώπων μου είπαν ότι ήταν απολύτως αναγκαίο να το κάνω.”

Το γεγονός ότι οι pro αθλητές δεν έχουν ανοσία στο άγχος και στην κατάθλιψη μπορεί να εκπλήξει μερικούς, αλλά ο δρόμος προς την επιτυχία είναι συχνά γεμάτος συναισθηματικές αναταραχές. Εκτός από την αδυσώπητη πίεση για επίδοση, οι αθλητές μιλούν για την κουλτούρα του αήττητου, όπου η αποδοχή της αδυναμίας είναι επικίνδυνη και η διατήρηση μιας -επιφανειακής έστω-  ψυχραιμίας είναι πρωταρχικής σημασίας.

“Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι έχουμε τα πάντα υπό έλεγχο, γιατί αντιμετωπίζουμε πολύ πόνο και ταλαιπωρία”, λέει o Olympian Taylor Phinney με δύο συμμετοχές σε ολυμπιακούς αγώνες από την ομάδα EF First Pro Cycling Team. “Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να ερμηνεύουμε καλύτερα τα συναισθήματα. Κανείς δεν το συζητάει αυτό, ξέρετε…

Οι τραυματισμοί στο κεφάλι είναι συχνά ένας κοινός παρονομαστής μεταξύ των αθλητών που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας. Η οικογένεια της Catlin πιστεύει ότι ο θάνατός της μπορεί να σχετίζεται με μια διάσειση που υπέστη σε μια πτώση τον περασμένο χειμώνα. Αυτοί οι τραυματισμοί μπορούν να επιδεινώσουν τα συναισθήματα θλίψης, ευερεθιστότητας και άγχους – και μπορούν να έχουν ολέθριες συνέπειες εάν παραβλεφθούν ή δεν αντιμετωπιστούν σωστά. Μια μελέτη του 2018 που δημοσιεύθηκε από την Εφημερίδα της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας διαπίστωσε ότι τα άτομα με τραυματικές εγκεφαλικές βλάβες όπως η διάσειση έχουν σχεδόν διπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν από αυτοκτονία από όσους δεν έχουν ιστορικό.

Φυσικά, το άγχος και η κατάθλιψη δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε αθλητές υψηλών επιπέδων και εκείνων που γυμνάζονται πιο ελεύθερα. Στην πραγματικότητα, 44 εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας ανά έτος, σύμφωνα με την Εθνική Συμμαχία για την Ψυχική Ασθένεια. Και το στίγμα που περιβάλλει την ψυχική υγεία μπορεί να κρατήσει τους ανθρώπους από το να ζητήσουν βοήθεια. Μόνο το 41% ​​των ενηλίκων των Η.Π.Α. που πάσχουν από ψυχική υγεία λαμβάνουν θεραπεία. και τραγικά, η αυτοκτονία είναι η δεύτερη κύρια αιτία θανάτου για άτομα ηλικίας κάτω των 34 ετών στις ΗΠΑ.

Σε αντίθεση με τους επαγγελματίες, ένας μέσος ποδηλάτης πιθανότατα δεν παλεύει με την κατάθλιψη ή το άγχος που απορρέει από τις συνθήκες της αθλητικής του ζωής. Στην πραγματικότητα, η ποδηλασία και άλλες αερόβιες δραστηριότητες είναι γνωστό ότι είναι θεραπευτικές για άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας. Αλλά κανένας από εμάς δεν έχει πλήρη ανοσία και καθώς οι επαγγελματίες αντιπροσωπεύουν ένα σαφές είδος επιτυχίας που όλοι αναγνωρίζουμε, όταν εκείνοι παραδέχονται δημόσια το πρόβλημά τους, αυτό κάνει και εμάς τους υπόλοιπους να νιώθουμε πιο άνετα να αποδεχθούμε τυχόν δικό μας τέτοιο πρόβλημα.

Συγκεντρώσαμε έξι περιπτώσεις από ειλικρινείς επαγγελματίες για τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν – τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν. (Σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, περίπου οι μισοί άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας, όπως η κατάθλιψη, είναι πιθανό να υποστούν επανάληψη σε κάποιο σημείο της ζωής τους.) Οι ιστορίες είναι ωμές και δυνατές και αποκαλύπτουν μια τρωτή πλευρά που σπάνια παρατηρείται στις κατά κανόνα προσεκτικά επιλεγμένες κοινωνικές καταχωρήσεις και στις συνεντεύξεις που δίνονται μετά τον αγώνα. Παρόλο που οι εμπειρίες τους είναι μοναδικές και δεν έχουν σχέση με την Kelly Catlin, έχουν μοιραστεί τις ιστορίες τους με την ελπίδα ότι άλλοι που υποφέρουν θα αισθανθούν λιγότερο μόνοι και θα νιώσουν αρκετά δυνατοί ώστε να απευθυνθούν για βοήθεια.

-/-

Ο TAYLOR PHINNEY, 28 ετών, είναι επαγγελματίας ποδηλάτης για την ομάδα του WorldTour EF Education First Pro Cycling. Έχει αγωνιστει τρεις φορές σε Ολυμπιακούς αγώνες, πολλές φορές σε εθνικό επίπεδο και είναι παγκόσμιος πρωταθλητής στην πίστα και στο δρόμο.

Όταν λίγο μετά τα 20 μετεγκαταστάθηκα στην Ιταλία για να ξεκινήσω την αγωνιστική περίοδο, βρέθηκα να κλαίω μόνος μου στο δωμάτιό μου. Είχα μεταπηδήσει από το να είμαι γύρω από την οικογένεια και τους φίλους μου όλη την ώρα στο να δεσμευτώ σε αυτό το πολύ έντονο άθλημα. Ήταν μοναχικό και ήμουν απομονωμένος. Αλλά σίγουρα δεν μπορούσα να το μοιραστώ αυτό με κανέναν, επειδή υπάρχει ένα επίπεδο σκληρότητας που πιστεύεις ότι οφείλεται να έχεις ώστε να γίνεις ένας «μεγάλος πρωταθλητής». Νόμιζα ότι αυτό έπρεπε να αισθάνομαι και απλά χρειάζεται να πίνω περισσότερα espresso.

Το άθλημα της πίστας ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, γι ‘αυτό και η κατάσταση της Kelly μου φαίνεται τόσο οικεία. Απλώς κάνεις πετάλι μετρώντας περιστροφές στο track και ανακαλύπτεις πόσο μπορείς να πονέσεις. Δεν ανακαλύπτεις νέα μέρη, δεν είσαι στον ήλιο. Και δεν υπάρχει πολλή υποδομή σε αυτό το πρόγραμμα για να στραφείς κάπου αν δεν την παλεύεις. Ήμουν 17, 18 ετών και θυμάμαι την πίεση του ανταγωνισμού να είναι είναι πραγματικά πολύ έντονη. Ένιωσα εντελώς παγιδευμένος μέσα σε αυτη τη φούσκα.

Και πάλι, νόμιζα ότι αυτό έπρεπε να αισθάνομιαι αφού δεν διάβασα ποτέ κανέναν να λέει ότι δεν απολάμβαναν τον εαυτό τους. Κάθε συνέντευξη ήταν όπως “Είμαι πολύ ενθουσιασμένος με αυτό και δεν μπορώ να περιμένω να πάω στο παγκόσμιο”. Εν τω μεταξύ, αντιμετωπίζεις όλες τις αμφιβολίες και τους αντιμετωπίζεις μόνος.

Μετά την πτώση μου (στο εθνικό πρωτάθλημα δρόμου του 2014, όπου ο Phinney υπέστη ένα κρίσιμο για την καριέρα του ανοιχτό επιπλεγμένο κάταγμα κνήμης), έπρεπε τελικά να αποσυρθώ από τον κόσμο της ποδηλασίας. Μόλις έκοψα τους δεσμούς, αμέσως αισθάνθηκα πολύ καλύτερα και ευγνώμον που μπόρεσα να διαφύγω από αυτή τη φούσκα που είχε καταναλώσει την ψυχική και σωματική ύπαρξή μου για όλη μου την ενήλικη ζωή.

Νομίζω ότι η χειρότερη στιγμή μου ήταν πιθανώς μετά την επιστροφή μου και όταν κερδίσαμε το ομαδικό time trial στο Παγκοσμίο Πρωτάθλημα με τη BMC το 2015. Δεν αισθάνθηκα τίποτα. Είχα δουλέψει πολύ σκληρά για να φτάσω σε αυτό το σημείο και ήταν κάτι που ήθελα να κερδίσω για πολύ καιρό, αλλά ήμουν σαν αυτό: “Άνθρωπε, αισθάνομαι παράλυτος”.

Έτσι είχα αυτή τη δεύτερη συνειδητοποίηση: “Σκατά, ίσως αυτή η ιδέα που έχω όλη μου τη ζωή, το να κερδίζω αγώνες και είμαι Παγκόσμιος Πρωταθλητής, δεν πρόκειται πραγματικά να μου φέρει ευτυχία.” Γι ‘αυτό ξεκίνησα το διαλογισμό. Αισθανόμουν κάπως έτσι: “Πρέπει να κάνω κάτι διαφορετικά θα χάσω τον εαυτό μου.”

Ήταν πραγματικά δύσκολο στην αρχή να κάθομαι και να είμαι με τον εαυτό μου, αλλά όσο πιο δύσκολο ήταν, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι πραγματικά ήθελα να καλλιεργήσω κάτι μέσα μου, ένα θεμέλιο που μπορώ να αγγίξω έτσι ώστε να μην νιώθω τόσο μοναχικά . Ξεκίνησα επίσης να δημιουργώ τέχνη και να φτιάχνω μουσική. Αγωνιζόμουν όλη μου την ενήλικη ζωή, αλλά τώρα έχω όλη αυτή την άλλη πλευρά που δεν ήξερα καν ότι την είχα.

Θα ήθελα να μπορούσα να διαβάσω κάτι σχετικό όταν περνούσα από αυτή τη φάση, ότι κάποιος που εκτιμούσα το είχε επίσης βιώσει. Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ότι όλοι μας αγωνιζόμαστε. Δεν είναι μια μορφή αδυναμίας, είναι στην πραγματικότητα μια μορφή πραγματικά μεγάλης δύναμης. Και αναγνωρίζοντας ότι όλοι μοιραζόμαστε τον πόνο μπορεί να είναι ένας τρόπος για να συνδεθούμε ο ένας με τον άλλον.

-/-

Η CARMEN SMALL, 38 ετών, είναι μια συνταξιούχος Αμερικανίδα επαγγελματίας ποδηλάτης δρόμου, δύο φορές πρωταθλήτρια Αμερικής στο time trial και διευθύντρια αθλητισμού για την ομάδα του WorldTour της UCI Γυναικών Virtu Pro Cycling.

Δεν ήξερα καλά την Kelly Catlin. Οι χρόνοι μας (αμερικάνικο πρωτάθλημα του ομαδικού pursuit) αλληλοεπικαλύφθηκαν ελαφρά, αλλά την παρακολουθούσα να αναπτύσεται ως ποδηλάτης από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2013 και μετά και ήμουν πάντα έντυπωσιασμένη από την αποφασιστικότητα, το ακατέργαστο ταλέντο της και κυρίως τα επιτεύγματά της έξω από το άθλημα. Ήταν μια ψυχή που αποχώρησε πολύ νωρίς.

Είχα μόλις δύο χρόνια από τη διάσειση μου, μια μέρα που άλλαξε τη ζωή μου. Ξεκίνησα από μία ακμάζοντα επαγγελματίας ποδηλάτισσα, προσπάθησα να επιστρέψω σε αυτήν τη θέση, για να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα συμβεί, στην αποδοχή ότι δεν πρόκειται να συμβεί και, επιτέλους, στην πρόοδο. Αυτό το ταξίδι δεν είναι εύκολο, όχι επειδή δεν μου αρέσει αυτό που κάνω τώρα, αλλά επειδή δεν σταμάτησα [με τους δικούς μου όρους].

Και τώρα είμαι διαφορετική. Έχω άγχος για τα πάντα, δεν μπορώ να χειριστώ το στρες, είμαι υπερβολικά συναισθηματική, είμαι λυπημένη όλη την ώρα, είμαι ευερέθιστη, έχω πρόβλημα με τον θόρυβο, η οδήγηση κάνει όλα αυτά χειρότερα (όχι και το καλύτερο στο επάγγελμά μου), και το πιο δύσκολο μέρος είναι ότι έχω ένα γαμημένο πονοκέφαλο κάθε μέρα. Ουρλιάζω μέσα μου και δείχνω τέλεια εξωτερικά. Παίρνω όλη την ώρα σχόλια σαν αυτό: “Ω, φαίνεστε υπέροχα. Πώς είσαι; “Απλά λέω συνήθως,” Ναι, ευχαριστώ καλά. Εσείς; “κυρίως επειδή βαρέθηκα να εξηγώ ότι δύο χρόνια αργότερα εξακολουθώ να αντιμετωπίζω προβλήματα με αυτή την καταραμένη διάσειση.

Είμαι απογοητευμένη, έχω κατάθλιψη, και μισώ τη ζωή μου τις περισσότερες μέρες, αλλά βάζω ένα χαμόγελο και βγαίνω έξω για να κάνω τη δουλειά μου και να συμπεριφέρομαι «κανονικά». Είναι εύκολο να το κάνεις γιατί ως ελίτ αθλητής το φοράς συχνά αυτό το προσωπείο. Το σώμα σας πονάει, προχωράς με αυτό. Η προπόνηση είναι δύσκολη, προχωράς με αυτό. Ο αγώνας είναι ακόμη πιο δύσκολος και βρίσκεις έναν τρόπο να τον ολοκληρώσεις. Πάντα λές στον εαυτό σου ότι είναι απλά πόνος και θα είσαι μια χαρά γιατί αγαπάς το άθλημα, αγαπάς τον ανταγωνισμό και θα κάνεις ό, τι χρειάζεται για να κερδίσεις.

Λυπάμαι για την Kelly, λυπάμαι για την οικογένεια και τους φίλους της, και με κάνει να λυπάμαι που ήξερα ότι το περνούσε αυτό. Διάσειση ή όχι, η ζωή είναι σκληρή και οι ψυχικές ασθένειες είναι ένα πολύ αληθινό θέμα που κανείς δεν θέλει να μιλήσει, ειδικά (οι αθλητές) ως αθλητές. Δεν λέω ότι η διάσειση ήταν η έσχατη αλλαγή της, αλλά ξέρω ότι είμαι πολύ διαφορετικός άνθρωπος μετά από τη διάσειση από ό,τι πριν. Κανένας δεν θέλει να μιλήσει γι ‘αυτό, οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν θέλουν να πληρώσουν για να λάβεις βοήθεια, και οι άνθρωποι πραγματικά πονάνε μέσα τους. Αν αυτό ήταν ένα σπασμένο χέρι ή πόδι που δεν θεραπεύονταν, οι άνθρωποι θα το έβλεπαν πολύ διαφορετικά.

Δεν το συζητάω κυρίως γιατί ενοχλούμαι που ο κόσμος λέει: “Έχετε δοκιμάσει αυτό ή αυτό;” Ο καθένας που μιλάω είναι λίγο διαφορετικός, αυτό που βοήθησε τον καθένα δεν βοηθά απαραιτήτως κάποιον άλλο. Δοκίμασα τόσα πολλά πράγματα από την ομοιοπαθητική στη δυτική ιατρική, αλλά δεν βρήκα [μια λύση]. Δεν ξέρω τι με περιμένει, αλλά ευχαριστώ τον μπαμπά της Kelly για τη συγγραφή [το σημείωμα που τεκμηριώνει τη συναισθηματική παρακμή της] για να διευρύνει ίσως κάποια μυαλά για τη διάσειση και την προληπτική φροντίδα. Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό γιατί ο αθλητισμός είναι απλώς ο αθλητισμός και η ζωή&